Beste ve güfte yan yana duran iki dikkate değer temel. Fakat aklı kurcalayan duydukları değil de duyurdukları olsaydı nasıl olurdu diye düşünmeden edemiyorum.
Ses kayıt cihazlarının ulaşabilirliği yadsınamaz bir gerçek. Dolayısı ile ister video eşliğinde isterse sadece ses kaydınızla ilk karşılaşma anınızı hatırlamanız oldukça önemli. Zira bu karşılaşma yaşanılmaya değer bir kareyi beraberinde getiriyor. Yeryüzünde bir benzerinize rastlama ihtimaliniz oldukça düşük. Benzer derken fiziksel veya fikir yansımalarından bahsetmiyorum. Bu başka bir yazının konusu. Ses suretiniz ile ilk karşılaşmanız oldukça derinden olan bir bağın kopuşunun çığlığıyla eşdeğer. Ömrünüz boyunca sürekli ve en derinden duyduğunuz bu ses buketlerini dışarıda gördüğünüz an; kendimize yabancılaşmamızın başlangıcı olarak kabul görebilir.
Nihayetinde dinlemiş olduğumuz eserlerin ezgisel bütünlüğünün bir kez daha deneyimlemeye açık olduğuna inanıyorum. Dudağın(Ses teli) sahibi söylerken güftesini, kendisinin duyduğu gibi dinlemek isterdim. Zira ses içeriden her daim daha iyi gelir. Sözler düşüncelerle her an sahibi ile uyum içerisindedir. Fakat dudaklar arasından uzaklaştığı her an etkisi azalır, keşfi uzaklaşır.
Şimdi okuduğumuz şiirler, kitaplar veya eşlik ettiğimiz şarkılar en iyi içtenlikle anlaşılabilir. Değer verdiğimiz eserler; değil kendilerini duymayı, görmediğimiz halde kıymetliler seviyesindeyse bu ancak derinden duymamızla mümkün olmuştur. Fakat marifet konusunda hala kararsızım.
Duymak mı elzem en derinden, söylemek mi;
Yoksa yazmak mı habersiz diğer her birinden
Duymaksızın tüm uyarıları yola mı çıkmalı
Ya da duymayacak kadar yoldan mı uzaklaşmalı
Kaybolma telaşı ile derinlere mi dalmalı
Veya derinlerde kaybetmeli mi her şeyi
Sonuç ne öyle ise. En nadir örtüler altında sakladığımız sırlarımızın dışarı çıkması korkusu da ancak bu şekilde açıklanabilir sanırım. Kendimizde dahi dillendirdiğimiz iç sesimizi duyabilecek bir kulak yokken; nasıl olurda sırlar aşikar olabilir.
Kullanılan görseller: 0,1,
