Bir anda... Dünyadaki tüm kediler ortadan kaybolsaydı... Bu dünya nasıl değişirdi acaba?
Bu soru nice araç ve hatta amaç için düşünülebilir. Zincir oluşumunun temelinde yapısal bütünlüğün korunumu ve tepkisel aktarım şartı aranır.
Yeryüzünde üzerine düşünülmüş, harekete geçilmiş nice proje göreceli olarak değerlendirilebilirken çok daha eski dönemlerden günümüze gelen eserler pek de görülesi değiller. Müze kavramının niteliğinin niceliği ile değişmesi sonucu olarak; sözün kibarlaştırılmış hali ile dağ-taş veya iki çamurun birleşimi sergilenir oldu. Ne ironi ama... Sanıyorum onları önemli kılan sadece mevcut yada görece döneminde benzerlerine göre olan güzellikleri veya verimlilikleri değildi. Olay daha çok sanatçılarının varlıklarına dair kanıtlar sunmasıyla alakalıydı. Güzelliğin an itibari ile değiştiğini varsaysak bile sergilenen nesnenin hikayesi değişmemekle beraber anlatılmaya muhtaç bir şekilde duruyordu. Değerce daha yüksek olduğu iddia edilen eserlerin anılmasında genelde "tarihi-eser" takısı kullanılmak sureti ile bir hikayeye mensup olma ihtimalinin yüksek olduğuna dem vurulabilir. Sergilenen yerlerin yine bu minvalde tarihi mekanlar olması ağırlığın daha hissedilir olmasını sağladığı da bir gerçektir. En nihayetinde işin özü benzersiz olma ile ilgilidir. Olayı daha etkileyici kılmak adına eserin oluşum ve taşınım hikayesinden bağımsız olarak anlattığı hikayeyi de hesaba katmak gerektiğine inanıyorum.
Bu bağlamda insan anlaşılmaktan çok anlatmak istiyor, zira sizi anlayabilecek varlıklara ulaşmak hayatın her noktasında mümkün olmazken hikayeniz sizden yüzyıllar sonra değer kazanabiliyor. İyi yada kötünün tanımlamalarına örnek olma hevesi içerisinde olmayan bir çok
hikayenin dile gelme durumu zaman ile yoğurulurken ister istemez konudan da sapılabiliyor. Konudan sapmak ne kadar kötü olsa da, habersiz yitip gidenleri düşününce değişimin önemsizleşmesi durumu ile karşılaşılıyor. Ancak işin özünde her daim değişime meydan okumak olduğu unutulmamalı. Genelde değerli olarak nitelenilen ya günümüzden öncesinde yapılmış yada günümüzün ötesinde düşünülmüş olduğu ile sunulur.
Sanat daha çok korunabilirlikle alakalı. Yani en nihayetinde hayatta kalamayan diğer eserleri göremediğimizden değerlendiremiyoruz. Mükemmel uyumun kanıtı olarak canlılarında yüz yıllardır yeryüzünde koşturduğunu düşünürsek belki de diğer eserlerin peşine düşmek ve tüm pokemonları pokedex'imize kaydetmek daha doğru olurdu. Canlılar için saklanabilirlik şimdilik pek de hakim olmadığımz endemik türler barındıran mağaralarda veya balta girmemiş şeklinde adlandırılan ormanların zemininde bulunan yıllanmış dalları arasında. Pek tabi gezegenimizin derin dondurucu bölümleri de uzun süreli uykular için elverişli olabilir. Örneğin yaklaşık 24000 yıl donmuş halde durup hayata dönebilen tekerlekli hayvandan mı bahsetmeli?
Aslına bakarsanız keşfin temelinde yeni toprak parçaları, fizik kanunları, mantıksal formüller veya yeni türler olsa da en nihayetinde daha küçük ve çok daha yakınımızda olan şeylerinde bu listede yer alır. Sirkadiyen ritim veya vücut saati neredeyse her canlıda bulunur. Üzerinde 9 yıl çalışılan bu konu üzeri yeni bir gen keşfedildi. İşler bu noktada biraz karışıyor. Zira keşif, özünde perdeyi kaldırma olarak da tanımlanabileceğinden perdelerin örtülmesi bahsinde yer alan bu film oldukça ilgi çekici.
"İyi bir hikâyen ve anlatacak bir kimsen olduğu sürece... Asla gerçekten işin bitmemiştir." (La Leggenda Del Pianista - filminden) Fakat ben bu söze başka bir filmde denk geldim. [Sekai kara neko ga kietanara] (世界から猫が消えたなら) Akira Nagai'nin yönettiği ve aynı adı taşıyan Genki Kawamura'nın romanından uyarlanan 2016 Japon filmi.
Kullanılan görseller: 0,1,2
Kaynaklar:
https://www.cell.com/
http://genesdev.cshlp.org/
